Dinsdag staat de verdachte van de moord op Lisa voor de rechter — en natuurlijk komt hij met het standaardscript:
“Ik weet van niks, ik had blackouts, ik heb geen actieve herinneringen.”
Het is bijna een routinezin geworden. Een reflex. Een excuus waarmee zowel criminelen als politici hun handen in onschuld proberen te wassen.
En ondertussen speelt de overheid het oude spelletje:“Dit was een incident.”
Maar dat woord heeft zijn betekenis verloren.
Het is geen incident meer als het telkens opnieuw gebeurt. Het is een kettingreactie van falen, wegkijken en verantwoordelijkheid ontlopen.
De harde waarheid die niemand in Den Haag durft uit te spreken:
Gevaarlijke mensen blijven vrij rondlopen omdat niemand durft in te grijpen, instanties falen structureel en beschermen vooral zichzelf terwijl de politiek wordt pas wakker als het bloed allang gevloeid heeft — om vervolgens weer te roepen dat het een incident was.
En dan dit: een verdachte met een onbevestigde identiteit kon doodleuk ’s avonds vrij rondlopen in Amsterdam. Dat is geen detail of administratief foutje.Nee, het is een totale systemische controle verlamming.
En dan komt de vraag die niemand stelt, maar die iedereen zou moeten stellen:
Hoeveel mensen lopen er nú in Nederland rond waarvan de identiteit totaal onduidelijk is? Hoeveel onbekenden bewegen zich door ons land, onzichtbaar voor een overheid die z’n eigen administratie niet eens kan vertrouwen?
Nederland leert niet. De overheid wíl niet leren. En ondertussen betalen slachtoffers — zoals Lisa — met hun leven omdat een staat niet in staat is te weten wie zich binnen haar grenzen bevindt, ook niet in staat is om te beschermen.
Het gaat allang niet meer om de vraag of dit voorkomen had kunnen worden.
De echte vraag is: hoe ziek moet het systeem worden voordat we eindelijk stoppen met wegkijken — en ingrijpen vóór er weer een slachtoffer valt?
Reactie plaatsen
Reacties