De Vlaardingse pleegouders Johnny en Daisy zijn veroordeeld tot 8 jaar cel. Acht jaar. Voor gruwelijkheden tegen meerdere pleegkinderen. Misbruik, mishandeling, levens kapot. En toch kiest de rechtsstaat ervoor om deze twee zonder gewetenswroeging over een paar jaar gewoon weer los te laten.
Laat het even bezinken: er werd 11 jaar en TBS geëist. TBS — omdat deskundigen zagen dat deze mensen gevaarlijk zijn. Maar nee hoor, de rechtbank vond 8 jaar wel prima. Alsof je een parkeerboete corrigeert. Alsof het gaat om een administratief foutje in plaats van het breken van kinderlevens.
Die pleegkinderen kunnen nóóit meer terug naar “normaal”. Zij zitten levenslang. Geen vervroegde vrijlating. Geen tweede kans. Geen “goed gedrag”. Levenslang — psychisch, emotioneel, sociaal. Maar Johnny en Daisy? Die mogen straks weer terug de maatschappij in. Alsof er niets is gebeurd. Alsof ze niet precies datgene hebben vernietigd dat zij moesten beschermen.
En dan durft Den Haag, durven rechters, durven juristen te zeggen dat we vertrouwen moeten hebben in de rechtsstaat? Hoe? Waarop? Op dit soort beschamende straffen? Het systeem lijkt banger voor het opsluiten van daders dan voor het beschermen van kinderen. Dat alleen al is diep ziek.
We kunnen het mooier maken, juridisch inkleden, netjes formuleren — maar de waarheid is simpel: dit vonnis is een klap in het gezicht van de slachtoffers. Een klap in het gezicht van iedereen die gelooft dat rechtvaardigheid nog bestaat. Acht jaar is geen recht. Acht jaar is een schande.
Triest. Onbegrijpelijk. En eerlijk? Het vertrouwen in de rechtsstaat is volledig weg.
Reactie plaatsen
Reacties